พายสับปะรด (Pineapple Cake)

อะไรทำให้พายสับปะรดกลายเป็นของขึ้นชื่อและเป็นสัญลักษณ์ของไต้หวัน?
แม้ว่าจะไม่มีประวัติอย่างแน่ชัดว่าพายสับปะรดเริ่มเป็นที่นิยมตั้งแต่เมื่อใด แต่สิ่งที่ทำให้พายสับปะรดกลายเป็นของขึ้นชื่อและเป็นสัญลักษณ์ของไต้หวัน ส่วนหนึ่งมาจากความเชี่ยวชาญของไต้หวันในการเป็นผู้ผลิตและส่งออกสับปะรดรายใหญ่ โดยได้เริ่มตั้งแต่ในยุคอาณานิคมญี่ปุ่น ด้วยการเป็นผู้ผลิตสับปะรดกระป๋องขนาดใหญ่
.
แต่เนื่องจากการส่งออกส่วนใหญ่จำกัดเฉพาะแค่ญี่ปุ่นและแมนจูเรีย ในขณะเดียวกัน ตั้งแต่ปี 1973 ประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีการทำไร่สับปะรดมากขึ้น รวมถึงค่าแรงของแรงงานต่ำและถูกกว่าไต้หวัน จึงทำให้พวกเขาสามารถขายตัดราคาไต้หวันในตลาดโลกด้วยสับปะรดที่ถูกกว่า
.
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ไต้หวันจึงมุ่งเน้นไปที่ตลาดภายในประเทศ และด้วยจำนวนสับปะรดที่มีจำนวนมากเกินไป ทำให้ไต้หวันจำเป็นต้องหาวิธีใช้สับปะรดให้หมด จนในที่สุดเชฟก็ได้แปรรูปทำเป็นขนมพายสับปะรดที่เปลือกด้านนอกเป็นแป้งเนยร่วน ๆ กรอบ ๆ สอดไส้ด้วยแยมสับปะรด
.
อย่างไรก็ตาม นอกจากความเชี่ยวชาญด้านการปลูกสับปะรด อีกหนึ่งข้อเท็จจริงทางวัฒนธรรมที่เอื้อต่อความสำเร็จของพายสับปะรดก็คือ ชื่อสับปะรดในภาษาไต้หวัน ที่ชื่อว่า – ong lai – ฟังดูคล้ายกับวลีในภาษาจีนกลางที่แปลว่า “ความเจริญรุ่งเรืองมาถึงแล้ว” ดังนั้น จึงทำให้พายสับปะรดหรือเค้กสับปะรดเปรียบเสมือนเป็นสัญลักษณ์ของความมั่งคั่ง ความโชคดี และความเจริญรุ่งเรืองในไต้หวัน